Bron: Hersenspinsels van Elise
Juni 2008: Mijn telefoon rammelt….”mevrouw, er is plaats voor uw moeder in de Hagert. Ze mag daar morgen komen. Misschien heeft u vanmiddag tijd voor de intake.” Ik val bijna van mijn stoel af: ma staat pas twee weken op de wachtlijst voor de Hagert en er is nu al plek!!!!
Onmiddelijk gaan er vele gedachten door mijn hoofd die omgezet moeten worden in daden. Als eerste is daar het moment van HET BESLUIT: Ja, onze moeder gaat naar de Hagert. De tweede daad is mijn broer bellen om de verhuizing van de spullen te regelen. Dan het verzorgingstehuis van ma: de verhuizing is een feit. Afspraak maken om ma op te halen.
Vervolgens als een speer, op de fiets, naar de Hagert voor de intake. PFFFFFFF!!!!! Nog nahijgend volgt er een gedegen intakegesprek. Ze moeten tenslotte weten wie ze in huis krijgen. Ma komt in het `groene` huisje. Ik bekijk haar kamer en bedenk dat er wel iets sfeervols van te maken is. De vitrinekast met haar geliefde poppen kan er in elk geval staan.
Er volgt een dag om nooit te vergeten. Om de verhuizing te verlichten vertellen we ma dat ze gaat logeren. We moeten wat. Op een mooie plek, waar nog meer mensen logeren. Schoonzus en ik helpen ma in de auto en rijden weg. Broer en consorte staan klaar om de belangrijkste spullen mee te nemen. De rest zoeken we later wel uit. De tafel, stoel, kast en poppen, kleren: dat alles gaat meteen mee.
Aangekomen in de Hagert worden we verwelkomd. Koffie, thee, kennismaken met de andere bewoners. Ma vindt het maar niks. Ze voelt het natuurlijk feilloos aan. Ze wil weg, terug naar huis. Ze vindt me een trut en een vals kreng!! Ik laat haar woorden van me af glijden. Hoe moeilijk dan ook: dit moet en is het beste! Ondertussen komt de wagen met spullen aan en zie ik de mannen heen en weer lopen met spullen. Als de wiedeweerga is de kamer van ma ingericht, poppen in de kast. Zo hopen we haar plekje naar haar zin te maken. Ma heeft echter in de gaten dat die auto er voor haar is. Die kan haar wel terug naar huis brengen. Ze is niet van plan te blijven!!!
Liefdevol wordt ze opgevangen en kunnen wij na een poosje weg gaan. Het voelt alsof je je kind voor het eerst naar de creche hebt gebracht!! Het moet goed zijn, maar nu nog even niet en ik voel me verdomd schuldig!!!!
April 2011: Bijna drie jaren verblijft mijn moeder met meneer Alzheimer op de Hagert. Hij omarmt haar steeds meer. Ik heb er inmiddels heel wat bezoekjes afgelegd. Bezoekjes met een lach en bezoekjes met een traan Het is een geweldige plek voor mijn moeder! Ze woont er op een mooie locatie in een prachtige omgeving. De verzorgenden kennen haar ups en downs, maken het heel gezellig en er kan van alles. Ze gaan er eens een keer op uit met ma, dan worden er weer bloemstukjes gemaakt. Er wordt gewandeld, er wordt gekookt….kortom: aan huiselijke sfeer ontbreekt het niet! De informatie en communicatie verloopt soepel en is helder. Als familie ben je welkom.
Zo ook vanmiddag. Prachtig weer, ma liep met andere bewoners en de verzorgende buiten. Ze maakte her en der een praatje. Toen ze mij zag werd ze plots boos. Ik kwam er aan zonder vest of jas aan , en dat vond ze veel te koud!! Haar humeur sloeg om en ze liep boos de schitterende oprijlaan af. Ik er achteraan. Ma was niet voor rede vatbaar en ze bleef maar lopen…..tot het einde van de laan. Hier moest de keuze gemaakt worden: linksaf, rechtsaf, rechtdoor of terug. Ma keek eens rond en zei: ik wil terug naar huis. Met ferme passen liep ze terug naar de Hagert…………..de Hagert is haar (t)huis. Een mooier compliment is niet te maken!!!
(ter gelegenheid van het vijfjarig bestaan van de Hagert)
